Scheene B’scherung

                                            

Jed’s Johr um die selwe Zeit,

do kommt zu de kloine Leit,                                                

(net bloß zu fromme un zu gude)                                         

de Nikolaus mit Sack un Rute.                            

Un unner seinem rote Tuch                                                  

tragt er sell dicke Sündebuch.            

         

So kam a zu dem kloine Klaus                                             

letscht Johr de  liewe Nikolaus.                                                   

De Klaus der hat des net getscheckt,                                              

dass im Koschtüm de Nochbar schteckt.                             

Reschpektvoll schteht er desweg schtramm                        

vor’m liewe, gude Weihnachtsmann.           

                                   

Eb der sein Gabe-Sack ausleert,                                          

hätt er vom Klaus ganz gern was g’hört:                             

Der tragt brav sei Gedichtle vor,                                         

alle im Zimmer sin ganz Ohr.                          

Mama, Papa un Nikolaus                                                     

henn helle Freud am kloine Klaus.

                                       

Sehr schee! sagt drum de Nikolaus,                                     

heit komme ohne ’s Sündbuch’ aus:                                    

Du bisch en liewer, braver Bu,                                             

do isch de Sack: un jetzt greif zu!                                       

Doch halt – grad musse do noch lese:                                 

oimol – bisch doch net brav gewese!            

                       

Friehsommer wars, schteht uff dem Blatt,                          

do bisch du durch e fehlend’ Latt’                                      

durchg’schliche in de Nochbargarde,                                  

hasch hehlinge, konnschts kaum erwarde,                           

dir Süßkerschte vom Baam abg’ropft                                              

un in dei Hossetasche g’schtopft.          

                  

Do muss e schon e Aug zudrücke,                                       

wenn e mei Rut‘ jetzt net soll zücke.                                   

Naja, i will mol net so sei,                                                    

wege oimol – komm, do lang nei!                                        

Schon hebt erm na, den Sack mit G’schenk:                       

doch ’s Kläusle a an Annre denkt:                 

                      

O liewer, guder Nikolaus,                                        

sagt hoffnungsvoll der kloine Klaus,                                   

nohrd drücksch doch sicherlich a du                                   

beim Papa boide Auge zu!                                                   

Weil: wenn d’ Mama war in de Schtadt,                             

nohrd isch mei Papa a durch Latt’!      

                                                                               

Un des obwohl koi Kirsche mehr,                                       

de ganze Baam war längscht schon leer.                             

Wahrscheins hat unser Nochberin                                        

noch Kerschte in de Schloofschtubb drin.                           

B’schtimmt sinn se – kaum isch s’ Licht ausgange –

dort üwwers ei’gmacht Obscht hergfalle.          

                             

Er hat’s kaum g’sagt, werds schtill im Saal,                        

sei Mama werd em G’sicht ganz fahl.                                 

Un a de Nikolaus, der gude,                                                

schmeißt na sein Sack un nemmt sei Rute,                          

drescht se – mit eme wüschte G’schroi –                            

uff Klausens Papa korz un kloi.            

                               

Am annre Dag, do guckt de Klaus                                      

zufällich aus em Fenschter naus,                                          

sieht, wie de Nochbar voller Wut,                                       

sein Kerschtebaam grad fälle dut.                                       

Während er mit de Säg’ noch winkt,                                   

der scheene Baam zu Bodde sinkt.                  

                    

Korz druff, noch vor der Hoilich Nacht,                             

ischs Kläusle morjens uffgewacht,                                      

hat noch e ganz verschloofes G’sicht,                                 

un was er sieht, er glaabst fascht nicht,                               

sieht sein Papa, un kanns net fasse,                          

mit Köfferle des Haus verlasse.         

                                  

De Klaus verschteht die Welt nimmeh                                

un findt’s a üwwerhaupt net schee:                                     

er wart, seit dass de Papa ausem Haus,

seither vergeblich uff de Nikolaus.

Un die Moral von sofer G’schichte:

uff so B’scherunge kannsch verzichte!