‘s Laab werd gehl un d‘ Trauwe rot,
schwarz glänze die Kaschdanje.
Morjeds duht en Bullohwer not,
wer Sonn will muss nach Schbanje.

Doch isch bei uns de Herbscht a schee,
do brauchsch net ‘s Weide suche.
Mer kann uf dausend Feschdle geh
mit Wei un Zwiwwlkuche.

Do sin die Mensche so gut druff
un singe die alde Lieder.
O Schbanje, rutsch mer de Buggl nuf,
mei Bade‘ isch mer liewer!