Blädder falle von de Beem,
Newwel ziegt durch Schdroße.
Verschwomme un uwirglich
hengt Sonn wie en driewe Lambeschirm am Himmel,
S´Laab raschelt uner de Fieß.
Feine Wasserdrepfle henge wie Elfeträne en de Luft.
Uff oimol reißt de grau Dunscht wie so en vorissene Schloier uff,
D´Farwe fange a zu leichte
und wie alde feine graue Hoor
dreiwe Schpinnefäde durch d Luft.
Sonneschdrahle wärme de Bodde
un mache die Herze e bissle wärmer.
D‘ Leit dreibds naus, nochemol Sonn tange
bevor die graue dunkle Däg vom Winder komme.
S‘ isch Wedder fors Altershoim:
Altweiwersommer.